W kuchni nigdy nie czuję się samotna. Proste, zwykłe czynności nabierają innego wymiaru, ponieważ kojarzą mi się z osobami, które kochałam i wciąż kocham. Kiedy gotuję zupę, myślę o babci Antoninie, która potrafiła doprawić bezbłędnie każdą potrawę. Kiedy robię pierogi, przed oczami staje mi ciocia Jadzia, dla której ulepienie 100 pierogów było pestką. Kiedy smażę placki, widzę uwijające się w małej kuchni babcię Leokadię i ciocię Apolonię, których złociste, chrupiące placki nie miały sobie równych. Dzisiaj to one były w moich myślach, bo mowa jest o plackach:)
